6 Ağustos 2013’te 20 yaşındaki iki genç bayan Peru’nun başşehri Lima’daki Jorge Chavez Havalimanı’nda gözaltına alındı. Michaella McCollum ve Melissa Reid isimli iki bayanın bavullarında 1.5 milyon sterlin (2 milyon dolar) pahasında kokain vardı.
Michaella, İbiza’da tanıştığı bir adam tarafınca Peru’dan İspanya’da uyuşturucu kaçırması istikametinde ikna edilmişti. Michaella ve Melissa bu kokain seyahatini hazırlayan hatalılar onları bir ortaya getirmedilk evvel birbirlerini tanımıyorlardı bile. İkisi de uyuşturucu kaçakçılığı suçlamasını kabul etti ve berbat şöhretiyle bilinen Ancon 2 hapishanesinde altı yıldan fazla mahpusa mahkum edildi.
2016’da her iki bayan da erken tahliye edildi. O periyot dev saç topuzlu uyuşturucu kaçakçısı olarak ün kazanan Michaella, hür bırakıldığı günden beri kıssasını açıklıkla anlatmaktan çekinmedi.
Bugün 28 yaşında olan iki çocuk annesi Michaella, BBC Three’de yayınlanan 5 kısımlık belgeselde suça nasıl bulaştığı ve nasıl bu dünyadan uzaklaşarak yeni bir hayat kurmaya çalıştığını anlattı:
“İnsanlar bana tüm yaşananlarla ilgili nasıl hissettiğimi sorduğumda, güya diğer birinden bahsediyorlarmış üzere geliyor. O beşerle kendimi bağdaştıramıyorum. Mahpusta geçirdiğim o üç yıl, bakış açım ve sahip olduğum bedellerle beni bugün olduğum beşere dönüştürdü.
“Uyuşturucu kullanması konusundaki hislerim büsbütün değişti. İbiza’da uyuşturucuyla iç içe olduğum devirde bunun fazlaca da büyük bir sorun olmadığını düşünürdüm. Kendi kendime birinci sefer tatile çıkmıştım ve uygun vakit geçirdiğimi düşünüyordum. Kendime ve etrafıma gelebilecek ziyanları bilmiyordum, bunu araştırmamıştım.
“Şimdi kendime ‘Hiç sorgulamadan bedenime o hususları soktum, ben nasıl hayatta kaldım?’ diye soruyorum. Bana bir şey olsaydı, çocuklarım ne olacaktı? Anne olmak da beni epeyce değiştirdi. Daha gençken uyuşturucu benim için gerçeklikten kaçış yoluydu.
“Bence bu soruna baş yormamız kıymetli. Anne babaların çocuklarını bu bahiste eğitmesi de… Keşke okulda uyuşturucu konusunda daha hayli eğitim alıyor olsaydık ya da keşke ailem beni bu mevzuda eğitecek kadar eğitimli olsaydı. bu biçimde biraz daha fazla korkardım.
“19 yaşındayken hayli naiftim. Bana makûs bir şey olmazmış üzere gelirdi. İnsanlardan kuşku etmezdim, gerçekdışı bir dünyada bir peri masalı ortasındaydım ve bugün gördüğüm dünyadan hayli farklıydı. bu biçimde olmamalıyız, herkes âlâ niyetli olmayabilir, yabancılar da sizi umursamıyor. İçimden bir ses bana bunun yanlış olduğunu söylemiş oldu ve ben dinlemedim. Vücudunuz her vakit yolunda gitmeyen bir şey var ise bilir.
“Peru’ya gitmek için hazırlanana kadar alarm çanları çalmamıştı benim için. İbiza’dan Majorca’ya uçarken başım hoştu (uyuşturucunun etkisindeydim) ve bunun bir macera olduğunu düşünmüştüm. Lakin ayılmaya başladığımda ‘Aman rabbim, ben ne yapıyorum?’ diye düşündüm.
‘Hapiste kendimi savunmayı öğrendim’
“Peru’ya ulaştığımda yalnızdım, bu işin ne kadar derin olduğunu anladım. Nasıl kendimi kurtaracağımı bilmiyordum. Birilerinin bu süreçte beni izlediği gerçek muydu bilmiyorum lakin hakikaten buna inanıyorum.
“Tanıştığımızda kartel üyelerine de kaygılarımdan bahsetmiştim ancak hayli büyük bir problem olmadığını, başımda büyüttüğümü söylemiş olduler. Ne vakit bu hislerimi paylaşsam ‘oldukça gençsin, dramatik davranıyorsun’ diyerek geçiştiriyorlardı. Akıl oyunları üzereydi. Vazgeçmeye çalışsam başıma gelebileceklerden korkuyordum.
“Asıl hapisteyken kendimi daha fazla savunmaya başladım ancak diğerlerinin beni kullanmaması için kendime sahip çıkacak itimadı kazanmam da birkaç yıl sürdü. Bence basın hapishane tecrübemi güya epeyce şaşaalı bir tecrübeymiş üzere gösterdi- niye orada hoşluk salonu işletmeye, delege (hapishane yetkilileriyle ilişkiyi sağlayan mahkum) olmaya çalıştığım sıkıntısını gözden kaçırdılar. Kendimi kanıtlamaya ve savunmaya çalışıyordum.
“Ah evet, saçıma gelince… niye bu kadar meşhur olduğunu bir süre anlamadım. Sadece havaalanı yolunda süratlice saçımı doruktan topuz yapmıştım, sabahın fazlaca erken saatleriydi ve uyumamıştım. Saçımı yıkamak için suya erişimim de yoktu. Duruşmada tutulduğum hücreden hapishaneye gdolayılürken ailemle konuşma fırsatı bulduğumda bana ‘Saçının hali ne, herkes topuzundan bahsediyor’ demişti. Komik gelmişti. Bütün mahkumlar da birebir saç modelini istiyordu, ‘Michaella’nın saçı’ diye bahsediyorlardı. Sanırım o stil bir topuzu daha evvel görmemişlerdi.
Olağan hayata dönmek hakikaten sıkıntı oldu. Meskene birinci geldiğimde her şey olağan geliyordu. Fakat ben kendimi olağan hissetmiyordum, etrafımdakilerin tanıdığı insan değildim artık. Herkes kim olduğumu ve ne yaptığımı biliyordu, yargılanmaktan korkuyordum. Ben fecî, tehlikeli biri değilim. Evet birkaç işte çalıştım lakin bir günden çok tutmadılar. Çok fazla dikkat çektiğimi , beni çalıştıramayacaklarını söylüyorlardı.
“Bir gün iş görüşmesi sırasında bir adam ‘Kim olduğunu biliyorum. O işleri kesin olarak bıraktın mı? Artık kaçakçılık yapmıyorsun, değil mi?’ diye sormuştu. Birinci başvurduğum üniversite beni kabul etti fakat diğer genç öğrenciler için tehlike oluşturacağımı söyleyip müracaatımı geri çektiler. Yüreğim kırılmıştı.
“İspanya ileride olmak istediğim yer. Orada daha rahat, farklı bir hayat üslubu var. Orada kimse kim olduğumu bilmeden beşerlerle tanışabilirim ve bunu epey özledim. Orada başıma gelenler berbattı biliyorum ancak külçeşidini ve lisanını, çocuklarımı oraya götürmeyi seviyorum.
“Çocuklarımın kültürlü olmasını, dünyayı görmesini istiyorum. bu biçimdece 19 ya da 29 yaşında geldiklerinde seyahat etmiş ve her şeyin daha farkında olacaklar. Umuyorum ki, benim 19 yaşında sahip olmadığım hayat maharetlerine de sahip olacaklar. Benim büyürken sahip olmam gerektiğini düşündüğüm şeylere sahip olsunlar istiyorum.”
Michaella, İbiza’da tanıştığı bir adam tarafınca Peru’dan İspanya’da uyuşturucu kaçırması istikametinde ikna edilmişti. Michaella ve Melissa bu kokain seyahatini hazırlayan hatalılar onları bir ortaya getirmedilk evvel birbirlerini tanımıyorlardı bile. İkisi de uyuşturucu kaçakçılığı suçlamasını kabul etti ve berbat şöhretiyle bilinen Ancon 2 hapishanesinde altı yıldan fazla mahpusa mahkum edildi.
2016’da her iki bayan da erken tahliye edildi. O periyot dev saç topuzlu uyuşturucu kaçakçısı olarak ün kazanan Michaella, hür bırakıldığı günden beri kıssasını açıklıkla anlatmaktan çekinmedi.
Bugün 28 yaşında olan iki çocuk annesi Michaella, BBC Three’de yayınlanan 5 kısımlık belgeselde suça nasıl bulaştığı ve nasıl bu dünyadan uzaklaşarak yeni bir hayat kurmaya çalıştığını anlattı:
“İnsanlar bana tüm yaşananlarla ilgili nasıl hissettiğimi sorduğumda, güya diğer birinden bahsediyorlarmış üzere geliyor. O beşerle kendimi bağdaştıramıyorum. Mahpusta geçirdiğim o üç yıl, bakış açım ve sahip olduğum bedellerle beni bugün olduğum beşere dönüştürdü.
“Uyuşturucu kullanması konusundaki hislerim büsbütün değişti. İbiza’da uyuşturucuyla iç içe olduğum devirde bunun fazlaca da büyük bir sorun olmadığını düşünürdüm. Kendi kendime birinci sefer tatile çıkmıştım ve uygun vakit geçirdiğimi düşünüyordum. Kendime ve etrafıma gelebilecek ziyanları bilmiyordum, bunu araştırmamıştım.
“Şimdi kendime ‘Hiç sorgulamadan bedenime o hususları soktum, ben nasıl hayatta kaldım?’ diye soruyorum. Bana bir şey olsaydı, çocuklarım ne olacaktı? Anne olmak da beni epeyce değiştirdi. Daha gençken uyuşturucu benim için gerçeklikten kaçış yoluydu.
“Bence bu soruna baş yormamız kıymetli. Anne babaların çocuklarını bu bahiste eğitmesi de… Keşke okulda uyuşturucu konusunda daha hayli eğitim alıyor olsaydık ya da keşke ailem beni bu mevzuda eğitecek kadar eğitimli olsaydı. bu biçimde biraz daha fazla korkardım.
“19 yaşındayken hayli naiftim. Bana makûs bir şey olmazmış üzere gelirdi. İnsanlardan kuşku etmezdim, gerçekdışı bir dünyada bir peri masalı ortasındaydım ve bugün gördüğüm dünyadan hayli farklıydı. bu biçimde olmamalıyız, herkes âlâ niyetli olmayabilir, yabancılar da sizi umursamıyor. İçimden bir ses bana bunun yanlış olduğunu söylemiş oldu ve ben dinlemedim. Vücudunuz her vakit yolunda gitmeyen bir şey var ise bilir.
“Peru’ya gitmek için hazırlanana kadar alarm çanları çalmamıştı benim için. İbiza’dan Majorca’ya uçarken başım hoştu (uyuşturucunun etkisindeydim) ve bunun bir macera olduğunu düşünmüştüm. Lakin ayılmaya başladığımda ‘Aman rabbim, ben ne yapıyorum?’ diye düşündüm.
‘Hapiste kendimi savunmayı öğrendim’
“Peru’ya ulaştığımda yalnızdım, bu işin ne kadar derin olduğunu anladım. Nasıl kendimi kurtaracağımı bilmiyordum. Birilerinin bu süreçte beni izlediği gerçek muydu bilmiyorum lakin hakikaten buna inanıyorum.
“Tanıştığımızda kartel üyelerine de kaygılarımdan bahsetmiştim ancak hayli büyük bir problem olmadığını, başımda büyüttüğümü söylemiş olduler. Ne vakit bu hislerimi paylaşsam ‘oldukça gençsin, dramatik davranıyorsun’ diyerek geçiştiriyorlardı. Akıl oyunları üzereydi. Vazgeçmeye çalışsam başıma gelebileceklerden korkuyordum.
“Asıl hapisteyken kendimi daha fazla savunmaya başladım ancak diğerlerinin beni kullanmaması için kendime sahip çıkacak itimadı kazanmam da birkaç yıl sürdü. Bence basın hapishane tecrübemi güya epeyce şaşaalı bir tecrübeymiş üzere gösterdi- niye orada hoşluk salonu işletmeye, delege (hapishane yetkilileriyle ilişkiyi sağlayan mahkum) olmaya çalıştığım sıkıntısını gözden kaçırdılar. Kendimi kanıtlamaya ve savunmaya çalışıyordum.
“Ah evet, saçıma gelince… niye bu kadar meşhur olduğunu bir süre anlamadım. Sadece havaalanı yolunda süratlice saçımı doruktan topuz yapmıştım, sabahın fazlaca erken saatleriydi ve uyumamıştım. Saçımı yıkamak için suya erişimim de yoktu. Duruşmada tutulduğum hücreden hapishaneye gdolayılürken ailemle konuşma fırsatı bulduğumda bana ‘Saçının hali ne, herkes topuzundan bahsediyor’ demişti. Komik gelmişti. Bütün mahkumlar da birebir saç modelini istiyordu, ‘Michaella’nın saçı’ diye bahsediyorlardı. Sanırım o stil bir topuzu daha evvel görmemişlerdi.
Olağan hayata dönmek hakikaten sıkıntı oldu. Meskene birinci geldiğimde her şey olağan geliyordu. Fakat ben kendimi olağan hissetmiyordum, etrafımdakilerin tanıdığı insan değildim artık. Herkes kim olduğumu ve ne yaptığımı biliyordu, yargılanmaktan korkuyordum. Ben fecî, tehlikeli biri değilim. Evet birkaç işte çalıştım lakin bir günden çok tutmadılar. Çok fazla dikkat çektiğimi , beni çalıştıramayacaklarını söylüyorlardı.
“Bir gün iş görüşmesi sırasında bir adam ‘Kim olduğunu biliyorum. O işleri kesin olarak bıraktın mı? Artık kaçakçılık yapmıyorsun, değil mi?’ diye sormuştu. Birinci başvurduğum üniversite beni kabul etti fakat diğer genç öğrenciler için tehlike oluşturacağımı söyleyip müracaatımı geri çektiler. Yüreğim kırılmıştı.
“İspanya ileride olmak istediğim yer. Orada daha rahat, farklı bir hayat üslubu var. Orada kimse kim olduğumu bilmeden beşerlerle tanışabilirim ve bunu epey özledim. Orada başıma gelenler berbattı biliyorum ancak külçeşidini ve lisanını, çocuklarımı oraya götürmeyi seviyorum.
“Çocuklarımın kültürlü olmasını, dünyayı görmesini istiyorum. bu biçimdece 19 ya da 29 yaşında geldiklerinde seyahat etmiş ve her şeyin daha farkında olacaklar. Umuyorum ki, benim 19 yaşında sahip olmadığım hayat maharetlerine de sahip olacaklar. Benim büyürken sahip olmam gerektiğini düşündüğüm şeylere sahip olsunlar istiyorum.”