sagliksal
Aktif Üye
34 yaşındaki María Santomil, 2014’ün Temmuz ayından bu yana Londra’daki St Mary’s Hastanesinde çalışıyor
“Bitkiniz, zihnen çok yorgunuz.”
Londra’nın St Mary’s Hastanesi’nde çalışan İspanyol hemşire Maria Santomil’in tekraren kullandığı cümle bu.
Santomil, İngiltere’de birinci Covid-19 hadiselerinin baş gösterdiği günlerden bu yana sıhhat sistemini zorlayan pandemiye karşı ön saflarda çaba edenler içinde.
İngiltere’nin, seyahat edenlere PCR testi ya da maske kullanması üzere tedbirleri geri getirmesine yol açan Omicron varyantının ortaya çıkmasıyla durum daha da karmaşık hale geldi.
Ülkede şimdiye kadar 3000 Omicron hadisesi bildirildi lakin gerçek sayının fazlaca daha yüksek olabileceği düşünülüyor. Kısa müddet evvel de Omicron varyantından birinci vefat gerçekleşti.
“Hep güzel bir şey olmasını bekliyoruz, lakin tünelin ucundaki ışığı bir türlü nazaranmedik” diyor hemşire Santomil.
Santomil, BBC’ye sıhhat çalışanının yaşadığı kimi kuvvetlikleri, her gün büyük çoğunluğu aşısız olan hastalara bakarken çektikleri sorunları ve birinci koronavirüs olayının görülmesinden bu yana geçen iki yıl ortasında giderek artan yorgunluklarını anlattı.
Bu, onun kıssası.
Yeni bir şeydi – hiç bir hazırlık, hiç bir kollayıcı gereç yoktu. Beşerler ölüyordu, şok edici bir durumdu, hastaneler epey makûs günler geçirdi.
Ocak 2020’de, İngiltere’de günde 1300’den çok kişi Covid’den ölüyordu
Geçen yıl Aralık ayında aşılama başladığında bir umut vardı.
Aşılar yardımıyla seyahat edebileceğimiz, dolaşabileceğimiz söylenmeye başlamıştı, tünelin ucunda ışık belirmiş üzereydi fakat aslında bu biçimde değildi.
Zira son 1,5 yıl ortasında gördüğümüz üzere, bu yeniden eden bir döngü.
Bir gelişme oluyor, acil servisteki yataklar boşalmaya başlıyor lakin akabinde hadiseler tekrar artıyor ve her şeyi tekrar yapmak gerekiyor.
Acil serviste koronavirüsten yatan ve teneffüs aygıtına gereksinim duyan hastaların yaklaşık yüzde 80’ini aşısız olduğunu gördük.
Birçok Covid-19 olduğuna inanmıyor, “Hayır, bu zatürre” diyorlar.
Bunların yalnızca ergenlerden oluşmaması dikkat cazip. 40, 50 ya da 60’lı yaşlarda olup da aşı olmayı istemeyen ve ağır hasta olan biroldukça kişi var.
İngiltere’de de öbür ülkelerde olduğu üzere aşı aksileri var
Hastaneye kaldırılma oranı düşse de, aşı olmayanlar da bir o kadar hasta oluyor.
‘kimi vakit insanlara olan inancımızı yitiriyoruz’
Aşı epeyce hassas bir mevzu, biz her şeyi epeyce yakından gördüğümüz ve yaşadığımız için hastanede aşı olmak istemeyen kimseyi görmedim.
Kimse risk almak istemiyor, zira Covid’in ne yaptığını görüyor ve korkuyoruz. O yüzden, hiç bir niye olmadan “aşı olmak istemiyorum” denmesi hayli haksız, bencil ve cahilce.
Herkes bunun arkasında bir komplo olduğunu yahut istediğini düşünmekte hür. Lakin bizim gördüklerimiz hiç de komplo değil. Ağır hasta olup ölenler var.
Birfazlaca kişi aşı olmadığını, zira aşıya inanmadığını söylüyor.
Buna hürmet duymanız gerekiyor. Lakin bir daha de ‘korktuğunuzu, zira bunun epey yeni bir şey olduğunu anlıyorum, lakin tarih boyunca aşılar yardımıyla biroldukca hastalığın kökünün kazındığını gördük’ demeye çalışıyorsunuz.
daha sonra düşünüyorsunuz da, bunlar haftada beş hamburger yiyen ya da yan tesirleri olduğunu bile bile 20 yıl doğum denetim hapı kullanan bireyler.
Lakin bunları değil, aşıyı sorguluyorlar, bu da halk sıhhatini etkiliyor. Bu beni fazlaca öfkelendiriyor. Zira kurtarmak için tüm gücümüzü onlara vermemizi istiyorlar.
kimi vakit insanların Covid olduklarını Facebook’tan canlı yayımladıkları yahut TikTok için görüntü çektikleri gerçeküstü durumlarla karşılaşıyoruz.
Onlara gidip, “hangi dünyada yaşıyorsunuz?” diye sormak geliyor içimden. Birçok vakit insanlığa olan inancımızı yitiriyoruz. Sağduyuya olan inancımızı yitiriyoruz.
Çok yorucu. Dayanabildiğiniz günler oluyor, dayanamadığınız da.
‘Hepimiz sıkıldık’
Şu anda hastanede karşılaştığımız en büyük kuvvetliklerden biri, insanların maske takmaması.
Hükümetin kısa müddet öncesine kadar “içeride maske mecburi değil” söylemiş olduğini biliyorum. Lakin en başından beri hastanede maske takılmasını istiyoruz.
Geçen hafta en az 20 ya da 30 bireye “lütfen maske takın” dedim. Bana “Ama niçin? Ne manası var, niye?” diye cevap veriyorlar.
“Maske takmamak hakkım” diyenler de var, sadece koronavirüsten sıkılmış olanlar da.
Bakın, hepimiz sıkıldık. Ben iki yıldır günde 12 saat maske takıyorum. Astımı olan, teneffüs kuvvetliğü çeken meslektaşlarım var, onlar da motamot bu biçimde yapıyorlar. O yüzden, maskeden sıkılmış olmanız bir münasebet değil.
Ya da koronavirüs testi yaptığımızda, bundan hoşlanmadıklarını, dehşetli olduğunu söyleyenler var.
Karşılığım ne mi? İşe gelip sizlere yardımcı olabilmek için, siz merak etmeyin diye biz haftada 4 sefer test oluyoruz.
Kimileri teşekkür ediyor. Fakat alkışlayıp “teşekkür ederim” demek, bize teşekkür etmenin yolu değil.
Temel istediğimiz aşı olmaları, kendilerine bakmaları ve maske takmalarını istediğimiz vakit takmaları. Tüm istediğimiz bu. Yalnızca bizim için değil, herkes için yapmaları gereken bu.
Çok moral bozucu zira siz her şartta kurallara uyuyorsunuz fakat iki kişi bile uymasa, tüm çalışmanız boşa gidiyor.
Omicron’la yaşadıklarımız, kimi ülkeler ya da beşerler ne kadar uğraşsa da, global bir uğraş şayet olmazsa çıkış olmadığını gösterdi.
Yapılabilecek bir şey yok, bu döngüye devam edeceğiz.
‘Sabrımız tükeniyor’
Sıhhat çalışanlarıyız lakin hem de da insanız. Herkes üzere ailelerimizi özlüyoruz, planlarımız epey değişti, herkesten farklı olarak, muhtemelen daha yorgunuz.
Sabrımız da tükeniyor. Örneğin, hastalık müsaadesi üzere konularda bu muhakkak oluyor.
İşçi zahmeti yaşıyoruz. Bunun niçinlerinden biri, insanların hastalık kapması yahut öbür şeylerden hastalanması, fakat biri de kendilerinden çok şey istenmesi, daima fazla mesai yapmaları.
Başlangıçta, “Hep birlikte bunu aşacağız” diye düşünüyorduk lakin iki yıl daha sonra epeyce bitkiniz, zihnen yorgunuz.
Evvelce seyahat edebilmek için karantinaya girmeniz söylendiğinde, ‘yok artık, beklerim’ deniyordu. Artık farklı. ‘Bir yıldır ailemi görmedim, karantina da olsa giderim’ diyorlar. Bu da çalışanı epey etkiliyor.
Virüsün bitmeyeceğine şartlandık, senelerca… Hatta daima maske takmamız gerekebileceğinin şuurundayız.
Lakin sorun belirsizlik, bunun ne kadar süreceğini bilememek. İnsanların ömrünü daha ne kadar etkileyecek? İşe gidememek ya da ateşim var diye çocuğumu yuvaya götürememek ne kadar sürecek?
Çalışmadığımız vakit içinder ömrün keyfini çıkarmak da istiyoruz. Ve sanırım sıhhat çalışanlarını en hayli zorlayan da bu.
Zira bu kısır döngüden kaçamayacağınızı görüyorsunuz.
“Bitkiniz, zihnen çok yorgunuz.”
Londra’nın St Mary’s Hastanesi’nde çalışan İspanyol hemşire Maria Santomil’in tekraren kullandığı cümle bu.
Santomil, İngiltere’de birinci Covid-19 hadiselerinin baş gösterdiği günlerden bu yana sıhhat sistemini zorlayan pandemiye karşı ön saflarda çaba edenler içinde.
İngiltere’nin, seyahat edenlere PCR testi ya da maske kullanması üzere tedbirleri geri getirmesine yol açan Omicron varyantının ortaya çıkmasıyla durum daha da karmaşık hale geldi.
Ülkede şimdiye kadar 3000 Omicron hadisesi bildirildi lakin gerçek sayının fazlaca daha yüksek olabileceği düşünülüyor. Kısa müddet evvel de Omicron varyantından birinci vefat gerçekleşti.
“Hep güzel bir şey olmasını bekliyoruz, lakin tünelin ucundaki ışığı bir türlü nazaranmedik” diyor hemşire Santomil.
Santomil, BBC’ye sıhhat çalışanının yaşadığı kimi kuvvetlikleri, her gün büyük çoğunluğu aşısız olan hastalara bakarken çektikleri sorunları ve birinci koronavirüs olayının görülmesinden bu yana geçen iki yıl ortasında giderek artan yorgunluklarını anlattı.
Bu, onun kıssası.
- İngiltere’de koronavirüs olay sayısında rekor: Ulusal Sıhhat Hizmetleri nasıl etkilenecek?
- İngiltere’de Omicron varyantı daha sonrası üçüncü doz aşı uygulaması hızlandırılacak
- Omicron varyantı nasıl ortaya çıktı, koronavirüsle uğraşta niye değerli?
Yeni bir şeydi – hiç bir hazırlık, hiç bir kollayıcı gereç yoktu. Beşerler ölüyordu, şok edici bir durumdu, hastaneler epey makûs günler geçirdi.
Ocak 2020’de, İngiltere’de günde 1300’den çok kişi Covid’den ölüyordu
Geçen yıl Aralık ayında aşılama başladığında bir umut vardı.
Aşılar yardımıyla seyahat edebileceğimiz, dolaşabileceğimiz söylenmeye başlamıştı, tünelin ucunda ışık belirmiş üzereydi fakat aslında bu biçimde değildi.
Zira son 1,5 yıl ortasında gördüğümüz üzere, bu yeniden eden bir döngü.
Bir gelişme oluyor, acil servisteki yataklar boşalmaya başlıyor lakin akabinde hadiseler tekrar artıyor ve her şeyi tekrar yapmak gerekiyor.
Acil serviste koronavirüsten yatan ve teneffüs aygıtına gereksinim duyan hastaların yaklaşık yüzde 80’ini aşısız olduğunu gördük.
Birçok Covid-19 olduğuna inanmıyor, “Hayır, bu zatürre” diyorlar.
Bunların yalnızca ergenlerden oluşmaması dikkat cazip. 40, 50 ya da 60’lı yaşlarda olup da aşı olmayı istemeyen ve ağır hasta olan biroldukça kişi var.
İngiltere’de de öbür ülkelerde olduğu üzere aşı aksileri var
Hastaneye kaldırılma oranı düşse de, aşı olmayanlar da bir o kadar hasta oluyor.
‘kimi vakit insanlara olan inancımızı yitiriyoruz’
Aşı epeyce hassas bir mevzu, biz her şeyi epeyce yakından gördüğümüz ve yaşadığımız için hastanede aşı olmak istemeyen kimseyi görmedim.
Kimse risk almak istemiyor, zira Covid’in ne yaptığını görüyor ve korkuyoruz. O yüzden, hiç bir niye olmadan “aşı olmak istemiyorum” denmesi hayli haksız, bencil ve cahilce.
Herkes bunun arkasında bir komplo olduğunu yahut istediğini düşünmekte hür. Lakin bizim gördüklerimiz hiç de komplo değil. Ağır hasta olup ölenler var.
Birfazlaca kişi aşı olmadığını, zira aşıya inanmadığını söylüyor.
Buna hürmet duymanız gerekiyor. Lakin bir daha de ‘korktuğunuzu, zira bunun epey yeni bir şey olduğunu anlıyorum, lakin tarih boyunca aşılar yardımıyla biroldukca hastalığın kökünün kazındığını gördük’ demeye çalışıyorsunuz.
daha sonra düşünüyorsunuz da, bunlar haftada beş hamburger yiyen ya da yan tesirleri olduğunu bile bile 20 yıl doğum denetim hapı kullanan bireyler.
Lakin bunları değil, aşıyı sorguluyorlar, bu da halk sıhhatini etkiliyor. Bu beni fazlaca öfkelendiriyor. Zira kurtarmak için tüm gücümüzü onlara vermemizi istiyorlar.
kimi vakit insanların Covid olduklarını Facebook’tan canlı yayımladıkları yahut TikTok için görüntü çektikleri gerçeküstü durumlarla karşılaşıyoruz.
Onlara gidip, “hangi dünyada yaşıyorsunuz?” diye sormak geliyor içimden. Birçok vakit insanlığa olan inancımızı yitiriyoruz. Sağduyuya olan inancımızı yitiriyoruz.
Çok yorucu. Dayanabildiğiniz günler oluyor, dayanamadığınız da.
‘Hepimiz sıkıldık’
Şu anda hastanede karşılaştığımız en büyük kuvvetliklerden biri, insanların maske takmaması.
Hükümetin kısa müddet öncesine kadar “içeride maske mecburi değil” söylemiş olduğini biliyorum. Lakin en başından beri hastanede maske takılmasını istiyoruz.
Geçen hafta en az 20 ya da 30 bireye “lütfen maske takın” dedim. Bana “Ama niçin? Ne manası var, niye?” diye cevap veriyorlar.
“Maske takmamak hakkım” diyenler de var, sadece koronavirüsten sıkılmış olanlar da.
Bakın, hepimiz sıkıldık. Ben iki yıldır günde 12 saat maske takıyorum. Astımı olan, teneffüs kuvvetliğü çeken meslektaşlarım var, onlar da motamot bu biçimde yapıyorlar. O yüzden, maskeden sıkılmış olmanız bir münasebet değil.
Ya da koronavirüs testi yaptığımızda, bundan hoşlanmadıklarını, dehşetli olduğunu söyleyenler var.
Karşılığım ne mi? İşe gelip sizlere yardımcı olabilmek için, siz merak etmeyin diye biz haftada 4 sefer test oluyoruz.
Kimileri teşekkür ediyor. Fakat alkışlayıp “teşekkür ederim” demek, bize teşekkür etmenin yolu değil.
Temel istediğimiz aşı olmaları, kendilerine bakmaları ve maske takmalarını istediğimiz vakit takmaları. Tüm istediğimiz bu. Yalnızca bizim için değil, herkes için yapmaları gereken bu.
Çok moral bozucu zira siz her şartta kurallara uyuyorsunuz fakat iki kişi bile uymasa, tüm çalışmanız boşa gidiyor.
Omicron’la yaşadıklarımız, kimi ülkeler ya da beşerler ne kadar uğraşsa da, global bir uğraş şayet olmazsa çıkış olmadığını gösterdi.
Yapılabilecek bir şey yok, bu döngüye devam edeceğiz.
‘Sabrımız tükeniyor’
Sıhhat çalışanlarıyız lakin hem de da insanız. Herkes üzere ailelerimizi özlüyoruz, planlarımız epey değişti, herkesten farklı olarak, muhtemelen daha yorgunuz.
Sabrımız da tükeniyor. Örneğin, hastalık müsaadesi üzere konularda bu muhakkak oluyor.
İşçi zahmeti yaşıyoruz. Bunun niçinlerinden biri, insanların hastalık kapması yahut öbür şeylerden hastalanması, fakat biri de kendilerinden çok şey istenmesi, daima fazla mesai yapmaları.
Başlangıçta, “Hep birlikte bunu aşacağız” diye düşünüyorduk lakin iki yıl daha sonra epeyce bitkiniz, zihnen yorgunuz.
Evvelce seyahat edebilmek için karantinaya girmeniz söylendiğinde, ‘yok artık, beklerim’ deniyordu. Artık farklı. ‘Bir yıldır ailemi görmedim, karantina da olsa giderim’ diyorlar. Bu da çalışanı epey etkiliyor.
Virüsün bitmeyeceğine şartlandık, senelerca… Hatta daima maske takmamız gerekebileceğinin şuurundayız.
Lakin sorun belirsizlik, bunun ne kadar süreceğini bilememek. İnsanların ömrünü daha ne kadar etkileyecek? İşe gidememek ya da ateşim var diye çocuğumu yuvaya götürememek ne kadar sürecek?
Çalışmadığımız vakit içinder ömrün keyfini çıkarmak da istiyoruz. Ve sanırım sıhhat çalışanlarını en hayli zorlayan da bu.
Zira bu kısır döngüden kaçamayacağınızı görüyorsunuz.