Bay Isozaki sonunda müzeyi, aşağıdaki sakin galerileri aydınlatan büyük piramidal çatı pencereleri ile zengin dokulu kırmızı Hint kumtaşıyla kaplı platonik katılardan oluşan bir köy olarak inşa etti. İlk galeri – hacimli, aydınlık, görsel olarak hareketsiz – bazen olasılıklarla dolu bir boşluk olarak tanımlanan Japon ma kavramını, doğrudan geometri kitabından fırlamış bir batılı formlar topluluğuna tanıttı. Bay Gehry açılışta “O galeri tüm binaya bedeldi” dedi.
Proje, Bay Isozaki’yi kırk yıla yayılan uluslararası bir kariyere yönlendirdi ve birçok ülkede çeşitli tarzlarda takip etti. Orlando, Florida’da renkli, yaratıcı postmodern Team Disney Building’i inşa etti; İspanya, Barselona’daki 1992 Yaz Olimpiyatları için daha şık ve daha simetrik olan 18.000 kişilik Sant Jordi Pavilion’u tasarladı.
En beklenmedik tasarımları arasında Doha’daki Katar Ulusal Kongre Merkezi vardı. Çatısı, gerçeküstü formları dikdörtgen, modernist yapıyla çelişen, şişmiş gövdeleri ve kalın dalları olan fantazmagorik bir çift dev beton “ağaç” tarafından destekleniyor. Binalarının çoğunda olduğu gibi, binanın tüm kontrol sistemini ihlal etmek için ayrıntıları kullandı – rasyonel olanla birlikte var olan irrasyonel. İspanya, Coruña’daki bilim müzesi olan Domus (La Casa del Hombre), tamamı kayalık ve vahşi bir yamaçta yer alan, normalde kübik bir taş yapıya karşı hafifçe kıvrılan yelken benzeri bir cepheyle, önceki binalarının dilinden sapıyor. .
Sanatta radikal bir uzman – erken yaşlarda caz, Tokyo neo-Dadaistleri ve John Cage’den etkilenen – Bay Isozaki, bir eleştirmenin belirttiği gibi, Modernist normları büyük ölçüde benimseyen bir mimari kültür içinde tartışmaları serbest bırakan bir “gerilla mimarı” idi. Genellikle yarışmalarda konuk jüri üyesi olarak en sıra dışı projeleri araştırırdı. 1983’te, o zamanlar tanınmayan genç Iraklı İngiliz mimar Zaha Hadid tarafından bir Hong Kong spor kulübüne görünüşte inşa edilemez bir katkı için kampanya yürüttü. Cesur oy kariyerini başlattı.
1970’lerde, postmodernistlerin mimaride işlevselciliğe ve Batı’nın Rönesans’ın birliğine olan temel inancına meydan okumasıyla modernizmin dili kırıldı. Bay Isozaki için mimarlık, kültürel bir uygulama haline geldi – kendi deyimiyle, “anlam üreten bir makine”. Binaları semboller ve referanslarla tasarladı, onlara ironi ve hatta tuhaf bir mizah duygusu verdi. Oita’daki Fujimi Country Club’ın şeklini bir soru işareti olarak tasarladı: Neden aslında Japonya’da golf?
Bay Isozaki, Japonya’nın mimari Yeni Dalgasını yönlendiren bir güç haline geldi ve aynı zamanda tasarımlarını – bazen “kusursuz suçları” olarak adlandırdığı – Japon ruhani geleneklerinde kök saldı. Batı tarzlarını ve felsefelerini Japonların yokluk, boşluk, gölge ve karanlık kavramlarıyla yorumladı ve bölgeselleştirdi.
Proje, Bay Isozaki’yi kırk yıla yayılan uluslararası bir kariyere yönlendirdi ve birçok ülkede çeşitli tarzlarda takip etti. Orlando, Florida’da renkli, yaratıcı postmodern Team Disney Building’i inşa etti; İspanya, Barselona’daki 1992 Yaz Olimpiyatları için daha şık ve daha simetrik olan 18.000 kişilik Sant Jordi Pavilion’u tasarladı.
En beklenmedik tasarımları arasında Doha’daki Katar Ulusal Kongre Merkezi vardı. Çatısı, gerçeküstü formları dikdörtgen, modernist yapıyla çelişen, şişmiş gövdeleri ve kalın dalları olan fantazmagorik bir çift dev beton “ağaç” tarafından destekleniyor. Binalarının çoğunda olduğu gibi, binanın tüm kontrol sistemini ihlal etmek için ayrıntıları kullandı – rasyonel olanla birlikte var olan irrasyonel. İspanya, Coruña’daki bilim müzesi olan Domus (La Casa del Hombre), tamamı kayalık ve vahşi bir yamaçta yer alan, normalde kübik bir taş yapıya karşı hafifçe kıvrılan yelken benzeri bir cepheyle, önceki binalarının dilinden sapıyor. .
Sanatta radikal bir uzman – erken yaşlarda caz, Tokyo neo-Dadaistleri ve John Cage’den etkilenen – Bay Isozaki, bir eleştirmenin belirttiği gibi, Modernist normları büyük ölçüde benimseyen bir mimari kültür içinde tartışmaları serbest bırakan bir “gerilla mimarı” idi. Genellikle yarışmalarda konuk jüri üyesi olarak en sıra dışı projeleri araştırırdı. 1983’te, o zamanlar tanınmayan genç Iraklı İngiliz mimar Zaha Hadid tarafından bir Hong Kong spor kulübüne görünüşte inşa edilemez bir katkı için kampanya yürüttü. Cesur oy kariyerini başlattı.
1970’lerde, postmodernistlerin mimaride işlevselciliğe ve Batı’nın Rönesans’ın birliğine olan temel inancına meydan okumasıyla modernizmin dili kırıldı. Bay Isozaki için mimarlık, kültürel bir uygulama haline geldi – kendi deyimiyle, “anlam üreten bir makine”. Binaları semboller ve referanslarla tasarladı, onlara ironi ve hatta tuhaf bir mizah duygusu verdi. Oita’daki Fujimi Country Club’ın şeklini bir soru işareti olarak tasarladı: Neden aslında Japonya’da golf?
Bay Isozaki, Japonya’nın mimari Yeni Dalgasını yönlendiren bir güç haline geldi ve aynı zamanda tasarımlarını – bazen “kusursuz suçları” olarak adlandırdığı – Japon ruhani geleneklerinde kök saldı. Batı tarzlarını ve felsefelerini Japonların yokluk, boşluk, gölge ve karanlık kavramlarıyla yorumladı ve bölgeselleştirdi.