Namik
Aktif Üye
ROMA – 38 bin sağlık çalışanı – Diğer ülkelerden doktorlar ve hemşireler zaten ülkemizde çalışmaktadır. Ama burada yasa ile ilgili paradokslardan biri İtalyan vatandaşlığı: İtalya'da doğanlar için erişimi zorlaştıran ve İtalyan hastanelerinin boşluklarını ve sürekli bir halk sağlığını doldurmak için vazgeçilmez olan yabancı doktorların ve sağlık görevlilerinin profesyonel yerleştirilmesini engeller. “İtalya ırkçı bir ülke değil – Filistinli doktor ve başkanı Foad Aodi diyor Bolİtalya'daki Yabancı Sağlık Profesyonelleri Derneği – ancak bazı engeller ve duvarlar medeni bir ülkede anlaşılmaz. Vatandaşlığı olmayan sağlık profesyonellerinin% 60'ı yarışmalara katılamaz. % 63'ü özel veya serbest çalışan olarak çalışmak, sadece% 28'i bu engeller nedeniyle halka açık olarak kullanılmaktadır “.
Kötüye kullanım ve dolandırıcılık riskleri. İşte temasının İtalyan vatandaşlığı, tartışmaları ve anlaşmazlıkları uyandırmaya devam ediyor. Bir yandan İtalya, genellikle Güney Amerika ülkelerinden İtalyan kökenli vatandaşlar için hızlı uygulamalarla bağlantılı kolay vatandaşlık durumlarıyla karşı karşıya. Bu süreçler, meşru görünse de, İtalyan belgelerinin yasal olmasına rağmen, küfürlü ve dolandırıcılık fenomenlerine karşı savunmasız olabileceği kanallar aracılığıyla elde edilme kolaylığı konusunda endişeleri uyandırıyor.
Eşitsizlik yaratan diğer paradoks. Öte yandan, ülke, İtalya'da doğan çocuklara yabancı ebeveynlere vatandaşları atamakta artan bir zorlukla karşı karşıyadır, ancak yasal olarak doğum sırasında İtalyan vatandaşlığı almaz, ancak bunu sadece 18 yaşında elde edebilen ve bu, toplumumuzun daha da zor bir kısmının entegrasyon yolunu daha da zorlaştıran bir paradoksdur.
Diğer ülkelerde ne olur. Kanada gibi bizimkinden çok daha fazla gelişmiş ülkelerde, Kanada bölgesinde doğarsanız, Nijeryalı veya Arjantin veya Çin vatandaşlarının oğlu olsanız bile, otomatik olarak Kanada olur. 91/1992 Vatandaşlık Yasasına göre, İtalya'da yabancı ebeveynlerden doğan bir çocuk otomatik olarak vatandaşlık almaz. Sadece belirtildiği gibi, 18 yaşında, en az 10 yıl boyunca ülkede yasal olarak yaşaması koşuluyla, bir bildiri yoluyla alabilir.
Vatandaşlık hakkı marjinalleştirilir. Yasa bunun yerine, en az bir İtalyan ebeveynin oğlu olanlar için otomatik olarak vatandaşlık edinilmesini sağlar. “ius sanguinis “. Diğerleri sadece 18 yaşından sonra İtalyan olurlar. Bu nedenle, sadece haklarının tanınmasında haksız bir gecikmeye maruz kalmazlar, aynı zamanda İtalyan toplumu tarafından marjinalleştirilme riski de vardır. “Bu durum kabul edilemez – yöneticinin altını çiziyor. Bol – Ülkemizde doğan çocuklara bürokratik nedenlerle 'yabancılar' olarak davranmaya devam edemeyiz.
Paradoks ayrıca sağlık sektörüne de uzanıyor. Yabancı doktorların ve hemşirelerin üstesinden gelinmesi zor bürokratik engellerle karşılaşırlar. Ülkenin sektördeki profesyonellere acil bir ihtiyacı olmasına rağmen, yabancı kökenli doktorlar ve hemşireler, vatandaşlık elde etmede zorluklar nedeniyle ulusal sağlık sistemindeki kamu yarışmalarına ve işlere ulaşmada engellenmektedir.
Çok uzun ve karmaşık bir süreç Vatandaşlık elde etme süreci uzun ve karmaşıktır ve çoğu zaman bu profesyonelleri, bazen serbest olarak, halk sağlığı sistemimiz için değerli kaynakların kaybedilmesiyle başka fırsatları aramaya zorlar. Aslında, tüm bunlar, birçoğunu hastaneler yerine kliniklerde çalışmaya iter ve halk ve özel birey arasında daha fazla eşitsizlik yaratır ve halk sağlığı sisteminin İtalyan ve yerleşik vatandaşların beklediği sağlık bakımını garanti edememesi riskidir.
Kötüye kullanım ve dolandırıcılık riskleri. İşte temasının İtalyan vatandaşlığı, tartışmaları ve anlaşmazlıkları uyandırmaya devam ediyor. Bir yandan İtalya, genellikle Güney Amerika ülkelerinden İtalyan kökenli vatandaşlar için hızlı uygulamalarla bağlantılı kolay vatandaşlık durumlarıyla karşı karşıya. Bu süreçler, meşru görünse de, İtalyan belgelerinin yasal olmasına rağmen, küfürlü ve dolandırıcılık fenomenlerine karşı savunmasız olabileceği kanallar aracılığıyla elde edilme kolaylığı konusunda endişeleri uyandırıyor.
Eşitsizlik yaratan diğer paradoks. Öte yandan, ülke, İtalya'da doğan çocuklara yabancı ebeveynlere vatandaşları atamakta artan bir zorlukla karşı karşıyadır, ancak yasal olarak doğum sırasında İtalyan vatandaşlığı almaz, ancak bunu sadece 18 yaşında elde edebilen ve bu, toplumumuzun daha da zor bir kısmının entegrasyon yolunu daha da zorlaştıran bir paradoksdur.
Diğer ülkelerde ne olur. Kanada gibi bizimkinden çok daha fazla gelişmiş ülkelerde, Kanada bölgesinde doğarsanız, Nijeryalı veya Arjantin veya Çin vatandaşlarının oğlu olsanız bile, otomatik olarak Kanada olur. 91/1992 Vatandaşlık Yasasına göre, İtalya'da yabancı ebeveynlerden doğan bir çocuk otomatik olarak vatandaşlık almaz. Sadece belirtildiği gibi, 18 yaşında, en az 10 yıl boyunca ülkede yasal olarak yaşaması koşuluyla, bir bildiri yoluyla alabilir.
Vatandaşlık hakkı marjinalleştirilir. Yasa bunun yerine, en az bir İtalyan ebeveynin oğlu olanlar için otomatik olarak vatandaşlık edinilmesini sağlar. “ius sanguinis “. Diğerleri sadece 18 yaşından sonra İtalyan olurlar. Bu nedenle, sadece haklarının tanınmasında haksız bir gecikmeye maruz kalmazlar, aynı zamanda İtalyan toplumu tarafından marjinalleştirilme riski de vardır. “Bu durum kabul edilemez – yöneticinin altını çiziyor. Bol – Ülkemizde doğan çocuklara bürokratik nedenlerle 'yabancılar' olarak davranmaya devam edemeyiz.
Paradoks ayrıca sağlık sektörüne de uzanıyor. Yabancı doktorların ve hemşirelerin üstesinden gelinmesi zor bürokratik engellerle karşılaşırlar. Ülkenin sektördeki profesyonellere acil bir ihtiyacı olmasına rağmen, yabancı kökenli doktorlar ve hemşireler, vatandaşlık elde etmede zorluklar nedeniyle ulusal sağlık sistemindeki kamu yarışmalarına ve işlere ulaşmada engellenmektedir.
Çok uzun ve karmaşık bir süreç Vatandaşlık elde etme süreci uzun ve karmaşıktır ve çoğu zaman bu profesyonelleri, bazen serbest olarak, halk sağlığı sistemimiz için değerli kaynakların kaybedilmesiyle başka fırsatları aramaya zorlar. Aslında, tüm bunlar, birçoğunu hastaneler yerine kliniklerde çalışmaya iter ve halk ve özel birey arasında daha fazla eşitsizlik yaratır ve halk sağlığı sisteminin İtalyan ve yerleşik vatandaşların beklediği sağlık bakımını garanti edememesi riskidir.